11/100

Jan Brzechwa

Śmierć zwierzęca

We­so­ła jest śmierć ludz­ka, lecz we­sel­sza zwie­rzę­ca,
Czło­wiek śmierć swą od nie­ba – zwierz od zie­mi wy­nę­ca,
Zwierz umie­ra z gwiazd mi­go­tem,
A czło­wiek dniem –
Ty nic nie wiesz o tem,
Ale ja – wiem.

Chodź­my ra­zem do lasu, bez­szum­nie nocą chodź­my,
Nocą w le­sie Bóg na­wet ma po­stać mgły i oćmy.
We mgle dróg się nie po­zna­je,
O trwóż się, trwóż,
Kto zbu­dzi roz­sta­je –
Nie uśnie już.

Za drze­wa­mi czu­waj­my – śmierć poza nami czu­wa,
Na nie­bio­sach zgrzyt­nę­ła księ­ży­co­wa za­su­wa,
Nie ma dla nas już po­wro­tu
Do na­szych leż,
Skroś gwiezd­ne­go lotu
Umie­ra zwierz.

Kto nas w le­sie oca­li, kto noc na­szą prze­dłu­ży?
Noc ma tyl­ko z wie­czo­ra za­pach cia­ła i róży,
Śmierć czło­wie­cza pach­nie po­tem,
A na­sza mchem –
Ty nic nie wiesz o tem,
Ale ja – wiem.

Byt zna dro­gę po­przecz­ną, zna dro­gę do­okol­ną,
Kto ją przez sen omi­nie – zbu­dzić mu się nie wol­no,
Po­głę­biaj­my nie­zbu­dze­ni
Go­ścin­ny las,
Po­kąd się zie­le­ni
Do­ko­ła nas.

We­so­ła jest śmierć ludz­ka, lecz we­sel­sza zwie­rzę­ca,
Czło­wiek chył­kiem do zie­mi – zwierz do nie­ba się wnę­ca,
Nie od­da­laj się ode mnie
W bez­pow­rót ten,
Lęk twój uda­rem­nię
Przez sen, przez sen…

Zwierz przed śmier­cią wy­bu­cha ludz­kiej wia­ry nie­mo­cą,
A po śmier­ci nie­wier­nie za­przy­mie­rza się z nocą,
Stra­szy lu­dzi gwiazd mi­go­tem,
Jawą i snem –
Ty nic nie wiesz o tem,
Ale ja – wiem.

Nie­chaj ludz­ka oba­wą śmierć zwie­rzę­cą omi­nie,
Gę­stwi­na trwa nad nami od­mień­my się w gę­stwi­nie,
Czło­wie­ko­wi za­śpie­waj­my,
Ostat­ni raz,
Śmier­cią prze­że­gnaj­my
Zie­lo­ny las.

#codziennapoezja #wiersz #kultura #sztuka #gruparatowaniapoziomu