33/100

Jacek Karczmarski

Mury

On na­tchnio­ny i mło­dy był, ich nie po­li­czył­by nikt
On im do­da­wał pie­śnią sił, śpie­wał że bli­sko już świt.
Świec ty­sią­ce pa­li­li mu, znad głów pod­no­sił się dym,
Śpie­wał, że czas by ru­nął mur…
Oni śpie­wa­li wraz z nim:

Wy­rwij mu­rom zęby krat!
Ze­rwij kaj­da­ny, po­łam bat!
A mury runą, runą, runą
I po­grze­bią sta­ry świat!

Wkrót­ce na pa­mięć zna­li pieśń i sama me­lo­dia bez słów
Nio­sła ze sobą sta­rą treść, dresz­cze na wskroś serc i głów.
Śpie­wa­li więc, kla­ska­li w rytm, jak wy­strzał po­klask ich brzmiał,
I cią­żył łań­cuch, zwle­kał świt…
On wciąż śpie­wał i grał:

Wy­rwij mu­rom zęby krat!
Ze­rwij kaj­da­ny, po­łam bat!
A mury runą, runą, runą
I po­grze­bią sta­ry świat!

Aż zo­ba­czy­li ilu ich, po­czu­li siłę i czas,
I z pie­śnią, że już bli­sko świt szli uli­ca­mi miast;
Zwa­la­li po­mni­ki i rwa­li bruk – Ten z nami! Ten prze­ciw nam!
Kto sam ten nasz naj­gor­szy wróg!
A śpie­wak tak­że był sam.

Pa­trzył na rów­ny tłu­mów marsz,
Mil­czał wsłu­cha­ny w kro­ków huk,
A mury ro­sły, ro­sły, ro­sły
Łań­cuch ko­ły­sał się u nóg…

Pa­trzy na rów­ny tłu­mów marsz,
Mil­czy wsłu­cha­ny w kro­ków huk,
A mury ro­sną, ro­sną, ro­sną
Łań­cuch ko­ły­sze się u nóg…

1978

#codziennapoezja #odchaming #gruparatowaniapoziomu #sztuka #wiersz #kultura #bialorus