LEW
Sławomir Mrożek

Już Cezar dał znak. Podniosła się krata i jakby grzmot coraz to potężniejszy zaczął się wydobywać z czarnego lochu. Chrześcijanie zbili się w gromadkę na środku areny. Tłum powstał z miejsc, żeby lepiej widzieć. Chrapliwy pomruk, toczący się jak lawina głazów po osypisku górskim, gwar pełen podniecenia i krzyki leku. Pierwsza lwica, prędko i miękko przebierając łapami, wybiegła z tunelu. Igrzyska rozpoczęły się.
Dozorca lwów, Bondani Kajus, uzbrojony w długa żerdź, sprawdził, czy wszystkie zwierzęta wzięły udział w strasznej zabawie. Już był odetchnął z ulga, kiedy dostrzegł, że przy samej bramie zatrzymał się lew i nie kwapiąc się do wyjścia na arenę, spokojnie je marchewkę. Kajus zaklął, ponieważ do jego obowiązków należało pilnowanie, aby żaden drapieżnik nie kręcił się po cyrku bezużytecznie. Zbliżył się wiec na odległość przewidziana przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy, i ukłuł żerdzią lwa w pośladek, żeby go podrażnić. Ku jego zdziwieniu lew odwrócił się tylko i machnął ogonem. Kajus ukłuł go po raz drugi, trochę silniej.
– Odczep się – powiedział lew.
Kajus podrapał się w głowę. Lew dał niedwuznacznie do zrozumienia, że nie chce agitacji. Kajus nie był złym człowiekiem, ale bał się, że nadzorca, widząc jego zaniedbywanie się w pracy, wrzuci go miedzy skazanych. Z drugiej strony – nie miał ochoty kłócić się z lwem. Spróbował go wiec namawiać.
– Mógłbyś to zrobić dla mnie – powiedział do lwa.
– Nie ma głupich – odrzekł lew nadal zajadając marchewkę.
Bondani zniżył głos.
– Nie mówię, żebyś od razu kogoś pożerał, ale żebyś chociaż trochę pokręcił się i poryczał, tak dla alibi.
Lew machnął ogonem.
– Człowieku, mówię ci: nie ma głupich. Zobaczą mnie tam i zapamiętają, a potem i tak nikt ci nie uwierzy, że nikogo nie zjadłeś.
Dozorca westchnął. Zapytał z odcieniem żalu:
– Ale właściwie – dlaczego nie chcesz?
Lew spojrzał na niego uważnie.
– Użyłeś słowa „alibi”. Czy nie przyszło ci do głowy, dlaczego ci wszyscy patrycjusze sami nie biegają po arenie i nie pożerają chrześcijan, zamiast posługiwać się nami, lwami?
– Nie wiem. Zresztą to przeważnie ludzie starsi, astma, zadyszka…
– Starsi… – mruknął z politowaniem lew. – Nic się nie znasz na polityce. Oni po prostu chcą mieć alibi.
– Niby przed kim?
– Przed pierwiastkiem nowego, które kiełkuje. W historii zawsze trzeba się orientować według tego, co nowe, co kiełkuje. Czy nigdy nie myślałeś o tym, że chrześcijanie mogą dojść do władzy?
– Oni – do władzy?
– A tak. Trzeba tylko umieć czytać miedzy wierszami. Cos mi się wydaje, że Konstantyn Wielki prędzej czy później dogada się z nimi. I co wtedy? Rewizje, rehabilitacje. Wtedy tym w lożach łatwo będzie powiedzieć: „To nie my. To lwy”.
– Rzeczywiście, nie pomyślałem o tym.
– Widzisz. Ale mniejsza z nimi. Mnie chodzi o moja skórę. Jak przyjdzie co do czego, to wszyscy widzieli, że jadłem marchewkę. Chociaż, miedzy nami, marchewka to wielkie świństwo.
– A jednak twoi koledzy jedzą tych chrześcijan aż miło – powiedział złośliwie Kajus.
Lew skrzywił się:
– Prymityw. Krótkowzroczni koniunkturaliści. Idą na byle co. Element bez zmysłu taktycznego. Ciemnota kolonialna.
– Słuchaj – zająknął się Kajus.
– No?
– Jakby ci chrześcijanie, wiesz…
– Co – chrześcijanie?
– No, doszli do władzy…
– No?
– To mógłbyś wtedy zaświadczyć, że ja cię do niczego nie zmuszałem?
– Salus rei publicae summa lex tibi esto* – powiedział sentencjonalnie lew i zabrał się z powrotem do swojej marchewki.

* Dobro rzeczpospolitej jest dla ciebie najwyższym prawem.

#mrozek
#gruparatowaniapoziomu #kultura #literatura #ksiazki #heheszki i trochę #pasta